سری Sniper Elite را باید از آن دسته فرنچایز‌های AA دانست که سازندگان آن، هدف کلی و چهارچوبی معین را برای آن ترسیم کرده و خارج از این چهارچوب دست به اقدامی نمی‌زنند. از همان نسخه‌ی اول، روال کلی سری  Sniper Elite مشخص بوده است. تک تیراندازی ماهر که یک تنه می‌تواند سرنوشت جنگ را تغییر دهد و نود درصد وقت خود را به Snipe کردن اختصاص می‌دهد و هر از چندگاهی دست به مخفی‌کاری یا درگیری مستقیم نیز می‌زند.

اما با محبوبیت روزافزون آثاری که حق انتخاب بین مخفی‌کاری و درگیری را به مخاطبان می‌دادند، استودیو Rebellion کم کم تغییرات کلی در این فرنچایز‌ ایجاد کرد و با ایجاد اصلاحاتی در طراحی مراحل، ساختار بازی و ساختار Objective‌ها، تا حدی امکان نبرد مستقیم و آتش بازی را نیز برای مخاطبان فراهم ساخته است.

داستان Sniper Elite 5 نیز همان روند همیشگی سری را پیش گرفته است. البته این بار نسبت به نسخه‌ی چهارم تعداد و زمان کات‌سین‌های بازی بیشتر است اما در نهایت با داستانی تک بعدی، پوشالی و ساده طرف هستیم که کاملا مشخص است خود سازندگان نیز برای آن‌ها اولویت نبوده است. داستان کلی این نسخه نیز پیرامون همکاری Karl Fairburne با افراد مختلف فرانسوی است تا در نهایت بتوانند پروژه مخفی نازی‌ها که با نام Kraken شناخته می‌شود را نابود کنند. در طول مسیر Karl Fairburne با مأمور‌ها و افراد مختلف فرانسوی و برخی از دوستان قدیمی خود نیز روبه‌رو می‌شود که متاسفانه این کش و قوس‌های داستانی نیز نمی‌توانند داستان سطحی و ناامید شده این نسخه را نجات دهند.

از بعد شخصیت‌پردازی البته اوضاع Sniper Elite 5 تا قابل‌توجهی نسبت به نسخه‌های قبلی بهتر است و به لطف صداگذاری حرفه‌ای‌تر و نگارش بهتر، حداقل شخصیت‌های فرعی کمی باورپذیر‌تر هستند. اما مشکل داستان بازی و روایت آن بسیار عمیق‌تر از این حرف‌هاست. البته به این نکته نیز اشاره کنم که پر واضح است سازندگان تمرکز اصلی خود را روی مبارزات بازی گذاشته‌اند و به داستان بازی بیشتر به چشم یک بستر کلی نگاه کرده‌اند. بستری که در خلال آن می‌توانند مراحل و موقعیت‌های گوناگونی را برای تجربه خلق کنند.

 Karl Fairburne قهرمان داستان یک‌بار دیگر یکه و تنها وظیفه مقابله با آن و کشتن هزاران نفر از ارتش ناتزی‌ها را بر عهده دارد. دیالوگ‌های سطحی، شخصیت‌های فراموش شدنی و ژنرال و شخصیت‌های بد ارتش نازی که دوباره سعی می‌کنند نقش عقل کل را ایفا کنند، اما در نهایت بهترین شکل ممکن شکست می‌خورند همچنان بخش‌های جدانشدنی این سری و این شماره هستند. داستان به قدری آبکی است که می‌توان آن را با عناوین ران اند گانی مثل دووم و دوک نئوکم مقایسه کرد. شاید بتوان گفت تنها نکته مثبت داستان صداپیشگی شخصیت کارل توسط تام کلارک هیل باشد که در طول بازی با صدای زمخت و کلفت خود نسبت به کشت و کشتار ناتزی‌ها واکنش نشان می‌دهد.

اما از داستان بد بازی که عبور کنیم، به بخش‌های خوب و جذاب می‌رسیم.Sniper Elite 5 را می‌توان به عنوان کامل‌ترین شماره اسنایپر از لحاظ محتوا نام برد. در کنار بخش‌داستانی، شاهد بخش‌ چند نفره، مد سوروایول، invasion و co-op برای بخش داستانی هستیم که در مجموعه محتوای فراوان و البته سرگرم کننده‌ای را ارائه می‌دهند. برای شروع به سراغ بخش اصلی، یعنی بخش داستانی می‌رویم. در شماره سوم و به خصوص شماره چهارم شاهد شکل‌گیری مسیری مناسب برای طراحی مراحل و کلیت گیم‌پلی بودیم. شماره پنجم هم همان مسیر را پیش‌گرفته و البته سعی کرده‌است آن را گسترش دهد و در این کار هم موفق عمل می‌کند. هر کدام از نه لول موجود در بازی شامل محیط های وسیع و متنوعی در کشور فرانسه می‌شوند که ما در آن قدم گذاشته و درگیر نبرد با نیرو‌های ناتزی‌ و از بین بردن تجهیزات جنگی آن‌ها می‌شویم. برای طراحی محیط ها سعی شده تا از نمونه‌های واقعی مانند جزیره گرنزی که میزبان نبرد های تاریخی جنگ‌جهانی دوم و به خصوص نبرد نورمندی بود، الگوبرداری شود و این کار هم به بهترین شکل ممکن انجام شده‌  و محیط ها و فضای کلی آن‌ها یادآور اتمسفر سرد و خونین جنگ‌ جهانی دوم است.

باید گفت با عرضه پنج شماره از سری اسنایپر، بالاخره Rebellion موفق شده تا در شماره پنجم طراحی مراحل و مکانیزم‌های گیم‌پلی را به اوج خودش رسانده و این بخش را تبدیل به یک عنوان به شدت لذت بخش کند. از همان مرحله اول می‌توان ساعت‌ها مشغول ارزیابی دشمنان، تجهیزات آن‌ها و راه های مبارزه با آن‌ها بود. وجود ساختمان‌های مختلف با لول دیزان چند لایه‌ای و حضور دشمنان در نقاط مناسب در مراحل، باعث شده که همه چیز برای یک تجربه سرگرم کننده جفت و جور باشد. به عنوان مثال تنها بیش از سه ساعت مشغول تجربه ماموریت اول و راه های مختلف برای پیش‌برد آن بودم و هر بار هم با مسیری جدید و غیر قابل پیش‌بینی مواجه می‌شدم. اولین بار با تجربه Co-op یک جنگ خونین را در یکی از نیروگاه های برق موجود در نقشه به راه انداختم و لحظه‌ای بعد شاهد حضور ده ها نیروی پشتیبان که با خودرو های نفر بر یا سواره نظام در حال نزدیک شدن به نیروگاه برق بودند تا از همرزمان خود دفاع و به محاصره محیط بپردازند، بودم. بار دوم سعی کردم تا به صورت مخفیانه به همان نیروگاه برق وارد شوم. ابتدا میان علفزار ها و دور از چشم دشمنان به آن‌ها نزدیک می‌شدم و بعد از بیهوش کردن آن‌ها، جنازه هر کدام را در گوشه‌ای از محیط مخفی کردم و به راحتی نیروگاه برق را از حضور ناتزی‌ها پاکسازی کردم. در آخر هم همان مرحله را با اسلحه اسنایپر پیش بردم. صد ها متر آن طرف تر در یک پناهگاه ساحلی مخفی شدم و بعد از آن تک‌تک دشمنان را در حالی که به دنبال محل تیراندازی من بودند، از پیش رو برداشتم. البته اگر تمام این موارد همچنان رضایت شما را جلب نکرده، باید از برگ برنده آخر اسنایپر الیت ۵ رونمایی کنم و آن هم مد invasion است که به صورت کاملا اتفاقی در طول مراحل در پیش رو شما قرار می‌گیرد. این مد به بازیکنان اجازه می‌دهد که در نقش یک سرباز ارتش ناتزی، به بازی یکی دیگر از پلیر ها حمله کرده و با پلیر دیگر برای کشتن او وارد جنگ شود. این بخش که از عنوان Deathloop الگو برداری شده، به خوبی توانسته دوز آدرنالین و هیجان بازی را چندین درجه افزایش دهد. چه به عنوان کارل بازی را پیش ببرید و یا به عنوان یک سرباز ناتزی، این بخش دارای جذابیت‌های فراوانی بوده و می‌تواند حتی دلیلی برای تکرار مراحل باشد.

در کنار تمام این موارد، Sniper Elite 5 به لطف گان‌پلی خوب، اسلحه‌های متنوع با امکان شخصی‌سازی و تجهیزات و امکاناتی مانند مین‌، تی ان تی، و قابلیت ارتقا شخصیت‌اصلی، در این بخش هم نمره قابل قبولی را کسب می‌کند. قابلیت X-Ray کامل‌تر از گذشته و با بیشترین جزئیات در این شماره به عنوان امضای سری باز هم یکی از بخش‌های رضایت بخش این اثر محسوب می‌شود. حال می‌توان با کنترل سرعت شلیک گلوله و در آهسته‌ترین شکل ممکن، نابودی ارگان داخلی بدن دشمنان را نظاره‌گر بود و البته از آن لذت برد.

اما فراموش نکنیم وقتی اسم Rebellion به میان می‌آید، غیر ممکن است که این همه موارد مثبت بدون اشکال باشد. در کنار باگ‌ها و مشکلات تکنیکی مثل غیب شدن دشمنان و اسلحه‌ها، فریز شدن بازی و یا گیر کردن شخصیت‌ها در آبجکت‌های محیطی، می‌توان از هوش مصنوعی دشمنان انتقاد کرد. ناتزی ها در اکثر اوقات به خوبی در نقش خود ظاهر می‌شوند و معمولا درگیری با آن‌ها نیازمند یک استراتژی خاص است، اما مواردی هم وجود دارد که آن‌ در حالی که در کمترین فاصله در کنار آن‌ها در حال کشتن هم‌رزمانشان هستید، از حضور شما آگاه نمی‌شوند و همانند موجوداتی احمق به فعالیت روزانه خود ادامه می‌دهند. یا در مواردی دیگر در حالی که همرزمشان به فجیع‌ترین شکل ممکن در جلوی چشمانشان از ناحیه مغزی پودر شده‌است، تنها چند ثانیه احساس خطر می‌کنند و در نهایت به همان حالت عادی خود بازگشته و گویا اصلا درگیری صورت نگرفته‌است. این موارد و مثال‌های مشابه آن از جمله مشکلات این سری محسوب می‌شوند که همچنان در شماره پنجم هم به قوت خود باقی هستند.

روال کلی بازی مشخص است. در طول ده مرحله‌ی بازی، در یک محیط بزرگ و گسترده قرار گرفته و یک‌سری Objective اصلی و فرعی را پیش روی خود می‌گیرید. از ترور کردن فردی مهم گرفته، تا خراب کردن تجهیزات یا ساختمانی خاص. در این بین دست شما تا حد بسیاری زیادی برای انتخاب نحوه‌ی پیشروی بازی است. می‌توانید به مناطق بلند و استراتژیک یا اصطلاحا Vintage Point‌ها رفته و با استفاده از دوربین خود دشمنان را مشخص کرده و از همان‌جا با گلوله‌های بی‌صدا آن‌ها را از پای درآورید، یا می‌توانید آهسته و پیوسته به مقر‌ها ، ساختمان‌ها و دژ‌های دشمن نفوذ کنید و با استفاده از المان مخفی کاری، استفاده از راه‌های میانبر و فرعی مثل پشت‌بام‌ها یا کوچه‌های پشتی به هدف خود برسید و آن را کامل کنید.

صد البته حالت سوم یا همان درگیری مستقیم نیز امکان پذیر است و خود من تمام نسخه‌های این سری را با حالت اکشن و آتش بازی تجربه می‌کنم که حس هیجان و جذابیت بالایی را به من منتقل می‌کند.

هنوز بازی تا حد زیادی بر پایه‌ی Sniping بنا شده است که نکته‌ی بدیهی به شمار می‌آید. اما در این‌جا چند موضوع مهم مطرح می‌شود. اول این‌که به دلایل نامشخصی، کنترل بازی نرمی و روانی لازم و صد در صدی را ندارد و هنگام جابه‌جایی شخصیت، کمی حس بد قلق بودن به شما دست می‌دهد. این مورد هم می‌تواند به خاطر انیمیشن‌های حرکتی و موشن کپچر نامطلوب باشد و هم به خاطر فیزیک حرکات شخصیت اصلی بازی.

برای خرید بازی Sniper Elite 5 و همچین دیدن بازی های دیگر به گیم وان استور مراجعه کنید